Աղբյուրը պատմության նշանակալի բաղադրիչն է։ Աղբյուրների և տեղեկատվության ստուգման հիմնական սկզբունքները նկարագրվել են հույն պատմիչ Ֆուկիդիդեսն իր «Պելոպոնեսյան պատերազմի պատմություն» գրքի նախաբանում դեռ մ․թ․ա․ 5-րդ դարում։

1. Մարդկային աղբյուրները ներառում են առաջնային աղբյուրներ (գործընթացի անմիջական մասնակիցները, ականատեսները) և երկրորդային աղբյուրներ (փորձագետները, կոնկրետ ոլորտի ներկայացուցիչները, կառավարությունը կամ շահագրգիռ կողմերը)։
2. Նյութական աղբյուրները ներառում են փաստաթղթեր, լուսանկարներ և տեսանյութեր, ձայնագրություններ, վիճակագրություն, տեղեկագրքեր, հոդվածներ և այլն։
3. Ինտերնետային աղբյուրները ներառում են թե՛ մարդկային, թե՛ նյութական աղբյուրներ։ Հաշվի առնելով թվային աղբյուրների առատությունը՝ դրանց վստահելիությունը ստուգելու համար հավելյալ ջանքեր են պահանջվում։

 
Տեղեկատվության անհատական աղբյուրը երբեք չեզոք չէ: Հետեւաբար, լրագրողը պետք է հաշվի առնի տեղեկատվության աղբյուրի հնարավոր շահագրգռվածությունը եւ կողմնակալությունը, եւ գործի «երկու աղբյուրի սկզբունքով»: Այս սկզբունքը պահանջում է տեղեկատվության ստուգում առնվազն երկու անկախ աղբյուրների հետ: Բացի այդ, պատմությունը կարող է ունենալ ավելի քան երկու մասնակցող կողմ, եւ բոլոր կողմերին պետք է հնարավորություն տրվի ներկայացնել իրենց դիրքորոշումը, հավաստիանալու համար, որ տեղեկատվություն ստացողին ներկայացվում է իրադարձության համապարփակ պատկերը:

Լրագրողը կարող է ապավինել անանուն աղբյուրին, երբ դրա կարիքը կա, քանի որ որոշ աղբյուրներ հանրային հետաքրքրություն ներկայացնող հարցերի վերաբերյալ համաձայնում են տեղեկատվություն տրամադրել միայն գաղտնիության պահպանման պայմանով։ Նման դեպքերում լրագրողները, առաջին հերթին, պետք է համոզվեն, որ անանուն աղբյուրները վստահելի են, պարզեն անանուն աղբյուրի շարժառիթը, ստուգեն տրամադրված տեղեկատվությունը այլ աղբյուրների հաշվառմամբ, ձեռք բերեն փաստաթղթեր կամ այլ ապացույցներ, որոնք կհամոզեն լրագրողին, որ ներկայացված փաստը համապատասխանում է իրականությանը։ Լրագրողները պետք է տեղեկացնեն իրենց լսարանին, որ իրենց աղբյուրները անանուն են՝ դրանով իսկ իրենց գործունեությունը դարձնելով թափանցիկ եւ վստահելի: Միեւնույն ժամանակ լրագրողը երբեք չպետք է օգտագործի անանուն աղբյուր երրորդ կողմի կարծիքը ներկայացնելու համար:

Լրագրողական նյութում փաստը պետք է հստակ տարանջատված լինի կարծիքից։

• Փաստը մի բան է, որն ապացուցելի է։
• Կարծիքը կոնկրետ անձի համոզմունքն է կամ վերաբերմունքը և ապացուցելի չէ։ Կարծիքը կարող է հիմնված լինել փաստերի և էմոցիաների վրա։

Հարկ է նշել, որ մեկնաբանության վրա հիմնված մամուլը հիմնականում բնորոշ է բեւեռացված բազմակարծության մեդիա մոդելին, իսկ տեղեկատվական ուղղվածություն ունեցող լրատվամիջոցները բնորոշ են ազատ մեդիա մոդելին:

Անաչառ լուսաբանում ապահովելու համար լրագրողը, նյութի վրա աշխատելիս, պետք է հավասարակշռություն պահպանի և պատշաճ կերպով ներկայացնի յուրաքանչյուր կողմի դիրքորոշումը: Հավասարակշռության պահպանում է նշանակում ոչ թե բոլոր կողմերի կարծիքները թվաբանորեն հավասար քանակով ներկայացնելը, այլ ավելի շուտ բոլոր կարեւոր կարծիքները հավասարապես ներկայացնելը: Նյութը կարող է արտացոլել երկու կողմերի փաստարկները, սակայն այն կողմնակալ կլինի, եթե ներկայացված ապացույցներն ու կարծիքները նպաստավոր են միայն մեկ կողմի համար։

Նորությունների հիմքում «նոր» բառն է։ Նորությունը տեղեկատվություն է, որը նոր է, կարևոր, տեղին կամ հետաքրքիր։

Մելվին Մենչերի համաձայն՝ իրադարձությունների հիշարժանությունը որոշվում է հետևյալ չափանիշներով․

• Պատեհաժամություն․ Այսօրվա իրադարձություններն ավելի արժանահիշատակ են, քան երեկվանները․
• Ազդեցություն․ Որքան շատ մարդու վրա է ազդեցություն գործում պատմությունը, այնքան մեծ է այն․
• Հայտնիություն․ Որքան հայտնի է պատմությունը, այնքան մեծ է այն․
• Հասանելիություն․ Որքան մոտ է իրադարձությունը, այնքան մեծ է այն․
• Կոնֆլիկտ․ Ճակատամարտ կամ դեբատ․ պայքարը նորություն է ստեծում․
• Անսովորություն․ Անսպասելի և տարբեր = նորություններ․
• Թեմատիկ․ հանկարծ լռությանը ձայն է տրվում։
• Անհրաժեշտություն․ Իրավիճակ, որը լրագրողը ստիպված է բացահայտել։

Նորությունը պետք է լսարանին տեղեկացնի, թե ինչ է տեղի ունեցել, երբ եւ որտեղ է տեղի ունեցել եւ ով է ներգրավված եղել: Լավ լուրը նաեւ պատասխանում է այն հարցին, թե ինչպես եւ ինչու է տեղի ունեցել դեպքը: Այսպիսով, նորությունը պատասխանում է վեց հարցի. Ի՞նչ, որտե՞ղ, ե՞րբ, ինչպե՞ս, ինչու՞: «Ինչու՞» հարցին պատասխանը կարող է տարբեր լինել եւ, հետեւաբար, լրագրողը պետք է նկարագրի իրադարձությունը չեզոք ձեւով եւ փնտրի իրադարձության պատճառների մասին տարբեր կարծիքներ:

ԶԼՄ-ների կողմից օրակարգի սահմանումը զանգվածային հաղորդակցության տեսություն է, որը ենթադրում է, որ ԶԼՄ-ները ունակ են հասարակությանը պատմելու այն, ինչը կարեւոր է նրանց համար:

Օրակարգի սահմանման տեսությունը հիմնվում է այն ենթադրության վրա, որ հանրային օրակարգը, այսինքն այն, ինչ մարդիկ քննարկում են, մտածում, ինչով մտահոգված են, մեծապես կախված է եւ բխում է այն թեմայից, որը լրատվամիջոցները որոշում են լուսաբանել: Սա նշանակում է, որ եթե լրատվամիջոցները որոշեն ինտենսիվորեն լուսաբանել բյուջեի դեֆիցիտը, ապա այս թեման կդառնա հանրային օրակարգի ամենակարեւոր հարցը: Օրակարգի սահմանելով՝ լրատվամիջոցները ազդում են հասարակական կարծիքի վրա: Հարկ է նշել, որ երբ ԶԼՄ-ները փորձում են տեղեկացնել հասարակությանը ընթացիկ իրադարձությունների մասին, ոչ միայն արտացոլում են իրականությունը, այլեւ, միևնույն ժամանակ, զտում են որոշակի տեղեկատվություն եւ որոշում, թե որ հարցնեն դարձնելու օրակարգային:

• Մեդիա սպառողը պետք է կարոնա տարբերակել նորությունները խմբագրական կարծիքից։ Խմբագրությունը ներկայացնում է լրագրողի անձնական կարծիքը այս կամ այն փաստի կամ իրադարձության վերաբերյալ, մինչ նորությունը պետք է զերծ լինի լրագրողի կամ խմբագրի կարծիքից։
• Պատմությունն անանու՞ն է, թե՞ հեղինակ ունի։ Որքանո՞վ է հեղինակը վստահելի։
• Արդյո՞ք պատմության մեջ հղում է արվում առնվազն երկու անկախ աղբյուրի։
• Ովքե՞ր են աղբյուրները և որքանո՞վ է զանազան աղբյուրների սպեկտրը։
• Արդյո՞ք լրագրողը կիրառում է երկակի ստանդարտներ տարբեր աղբյուրների հանդեպ։
• Արդյո՞ք սպառողին տրվում է հնարավորություն ծանոթանալու տարբեր կողմերի փաստարկներին իր կարծիքը ձեևաորելու նպատակով։
• Արդյո՞ք պատմությունը ներկայացվում է չեզոք կերպով կամ կողմերից մեկի տեսանկյունից։
• Արդյո՞ք լրագրողը մեկնաբանում է փաստերը։
• Արդյո՞ք պատմությունից բացակայում է մի հարց, որն էական է այն հասկանալու համար։
• Արդյո՞ք կոնտեքստը ներկայացվում է։
• Արդյո՞ք վերնագիրը և լուսանկարը համապատասխանում են տեքստին։
• Արդյո՞ք ռեպորտաժը ստերեոտիպային է։
• Արդյո՞ք լրագրողն օգտագործում է չեզոք լեզու։
• Երբ հարցը հանրային հետաքրքրություն է վայելում, արդյո՞ք այն ներկայացվում է որպես հիմնական պատմություն (երբ խոսքը գնում է հեռուստատեսային ռեպորտաժի մասին, արդյո՞ք այն լուրերի հաղորդման առաջին տեսանյութերից մեկում է ներկայացվել։ Տպագիր կամ առցանց մամուլի դեպքում արդյո՞ք այն ներկայացվել է առաջին էջերում)։
• Արդյո՞ք բոլոր հիմնական լրատվամիջոցները լուսաբանում են նույն կարևոր պատմությունը, թե՞ կան լրատվամիջոցներ, որոնք խուսափում են լուսաբանել կոնկրետ խնդիրներ։